Check back soon
Once posts are published, you’ll see them here.
Ο άνθρωπος που παίρνει την απόφαση να ψάξει για λύσεις γυρίζοντας το φακό μέσα του, ανοίγεται στη δυνατότητα να κατανοήσει και να λύσει τα μπλοκαρίσματα που κουβαλά.
Ενώ η εκκίνηση είναι σχεδόν πάντα ένα εξωτερικό ερέθισμα όπως, μια σχέση που δεν πάει καλά, κάποιο ψυχοσωματικό θέμα ή θέματα στη σχέση με τα παιδιά του, πολύ σύντομα, καταλαβαίνει την προσωπική ευθύνη που έχει για αυτό που συμβαίνει στη ζωή του.
Μέσα από τη διεργασία της ψυχοθεραπευτικής αναζήτησης καταλαβαίνει πως χρειάζεται να αναγνωρίζει και να σταματά να προβάλλει τα δικά του αδιέξοδα στους άλλους. Να εστιάζει στο πως ο ίδιος θα μειώσει το κόστος της θέσης που πήρε στην «οικογενειακή σκακιέρα» και κατ' επέκταση στη ζωή.
Μέσα από μια βαθύτερη εξερεύνηση του Εαυτού και της σχέσης του με τη ζωή του, σταδιακά και σταθερά διευρύνει τους ορίζοντές του, ελευθερώνει το προσωπικό του δυναμικό και «εργάζεται» πάνω στη διαφοροποίηση του «εγώ».
Σε κάθε του βήμα προς την «διαφοροποίηση» του Εαυτού θα έρχεται σίγουρα σε κάποια μορφή σύγκρουσης με τις συναισθηματικές δυνάμεις που ζητούν την παραμονή στο «μαζί», αυτές που ουσιαστικά κρατούν το σύστημα υπό έλεγχο και ορίζουν ως όμοια τα μέλη της πατρικής (πυρηνικής) οικογένειας όσον αφορά σε σημαντικές αρχές, συναισθήματα και βέβαια πεποιθήσεις.
Ο M.Bowen, Ψυχίατρος και Οικογενειακός Θεραπευτής με καθοριστικό ρόλο μέσα από άρθρα, βιβλία και ατέρμονη έρευνα πάνω στη Συστημική Ψυχοθεραπεία, όταν μιλά για τις συναισθηματικές δυνάμεις του «μαζί» ουσιαστικά εννοεί αυτήν την εσωτερική φωνή που έχει εκπαιδευτεί να υπηρετεί τη συγχώνευση με την πατρική-πυρηνική οικογένεια.
Αυτό το «μαζί» διατηρείται ενωμένο προτάσσοντας ως θετική αξία το να βάζουμε τον άλλο πάνω από τον Εαυτό μας, να ζούμε για τον άλλο, να θυσιαζόμαστε, η αγάπη μας και η αφοσίωσή μας να σχετίζεται με το πόσο αίσθημα ευθύνης έχουμε για την άνεση και το ευ ζην των υπολοίπων. Η δύναμη της διαφοροποίησης δίνει έμφαση στο «εγώ» για να οριοθετήσει και να επαναπροσδιορίσει τους όρους που θέτει το «μαζί». Η θέση του «Εαυτός» ορίζει τις αρχές και τη δράση του ατόμου με όρους όπως «αυτό πιστεύω ή αυτό νιώθω/νομίζω» και « αυτό θα κάνω ή δεν θα κάνω», χωρίς να επιβάλει τις δικές του αξίες ή πεποιθήσεις στους άλλους.
Ο «υπεύθυνος Εαυτός» αναλαμβάνει την ευθύνη για την ευτυχία και την άνεση του ίδιου του ατόμου και αποφεύγει να κατηγορεί και να καθιστά τους άλλους υπεύθυνους για την προσωπική του επιτυχία ή αποτυχία. Ο «ανεύθυνος Εαυτός» προβάλλει συνέχεια απαιτήσεις στους άλλους φωνάζει «εγώ θέλω να μου δώσεις… μου αξίζει, είναι δικαίωμα και προνόμιο μου». Από την άλλη, ένα σχετικά διαφοροποιημένο άτομο είναι ικανό να νιώσει γνήσιο ενδιαφέρον για τον άλλο, χωρίς απαραιτήτως να περιμένει κάτι σε αντάλλαγμα, αναγνωρίζει την αξία του και ξέρει τι του αντιστοιχεί, δεν προσκολλάται να λάβει από κάπου συγκεκριμένα, γιατί είναι ασφαλές να κινείται ελεύθερα γνωρίζοντας πως... θα «λάβει».