Εαυτέ μου... σ' έψαχνα παντού!

"Μονάχα μια φορά έμεινα βουβός. Ήταν όταν με ρώτησε κάποιος , 'Ποιος είσαι;' " Kahlil Gibran

Ο Σύγχρονος Άνθρωπος αναζητά επίμονα την ταυτότητά του. Κοιτά τον εαυτό του στον καθρέφτη και εκεί βλέπει να αντικατοπτρίζονται τόσα είδωλα, τόσες εικόνες, που καταλήγουν να φτιάχνουν μια εικόνα ασταθή και σε σύγχυση. Παλεύει να τα συνθέσει πιστεύοντας πως από εκεί θα του αποκαλυφθεί η αναπάντεχη απάντηση στο ερώτημα "Ποιός είμαι;"

Στην παραδοσιακή κοινωνία οι ρόλοι ήταν άρρηκτα συνδεδεμένοι με την ταυτότητα. Αυτό που κάνω είναι και αυτό που είμαι. Ο κοινός αγώνας για την επιβίωση διατηρούσε και την εσωτερική συνοχή. Τα μέλη μιας οικογένειας αναλάμβαναν ρόλους και μέσα σε αυτό ήξεραν ποιοι ήταν, που πήγαιναν και για ποιο λόγο.

Στη σύγχρονη εποχή, ο Άνθρωπος αναζητά μια βαθύτερη αυτογνωσία που μπορεί να προκύψει μόνο μέσα από μια άλλου επιπέδου συνειδησιακή διεργασία. Η αναζήτηση στο ερώτημα είναι πιο πνευματική και δεν έχει μια συγκεκριμένη κατάληξη, γίνεται ένας Νέος τρόπος ζωής. Η ταυτότητα μας οριοθετεί, διαμορφώνει την κατεύθυνση που θέλουμε να πάρουμε, τους στόχους μας, την επιλογή των ρόλων αλλά και των συμπεριφορών μας. Η Διαδρομή όμως είναι δύσκολη και ο Άνθρωπος έρχεται σε επαφή καταρχάς με το αβάσταχτο κενό του. Η εκπαίδευση του να είναι οι ρόλοι του, έχει απενεργοποιήσει την εσωτερική του Πυξίδα. Το εκφράζει πολύ καλά ο Kenneth Gergen, κοινωνικός ψυχολόγος, στο βιβλίο του "Ο κορεσμένος Εαυτός". Λέει σε ένα σημείο, "Η συγκολλητική προσωπικότητα είναι ένας κοινωνικός χαμαιλέοντας που δανείζεται ακατάπαυστα κομμάτια και στοιχεία ταυτότητας από οποιεσδήποτε διαθέσιμες πηγές και τα προσαρμόζει ως χρήσιμα και επιθυμητά υλικά σε μια δεδομένη κατάσταση. Αν είναι σε θέση να χειριστεί αυτές τις δανεισμένες ταυτότητες θα του αποφέρουν σημαντικά οφέλη. Όλα αυτά είναι εφικτά αν κανείς αποφεύγει να κοιτάξει πίσω του για να εντοπίσει την πραγματική έννοια του εαυτού..."

Όσο ο Άνθρωπος περπατά τη διαδρομή της αυτογνωσίας οι φόβοι σιγά σιγά μαλακώνουν, τα στερεότυπα και οι παλιές πεποιθήσεις που τον καθήλωναν σε αντίρροπες καταστάσεις π.χ καριέρα ή οικογένεια, αυθόρμητος ή πειθαρχημένος, διεισδυτικός ή λογικός, δυνατός η ευαίσθητος κ.ο.κ. λειαίνουν , μετασχηματίζονται και αλλάζουν. Μπαίνει ένα "μαγικό Και" όπως λέει η Χ. Κατάκη (Οικ. Ψυχοθεραπεύτρια & συγγραφέας). Αναγνωρίζει πως δεν υπάρχει "πρέπει" αλλά ένας "εσωτερικός διάλογος" που φέρει περισσότερη προσωπική ευθύνη. Το "πρέπει" να είμαι ένας επιτυχημένος επαγγελματίας γίνεται, "Γνωρίζω πως αν το ήθελα πραγματικά θα μπορούσα να βιώνω μεγαλύτερη ανταπόκριση στα επαγγελματικά μου". Όσο ανοίγει συναισθηματικά στην εσωτερική του φωνή έχει ενθύμηση του Πραγματικού του Εαυτού ο οποίος ήταν πάντα εκεί και περίμενε με πολλή Αγάπη αυτή την επαφή. Η επικοινωνία είναι γεμάτη τρυφερότητα και καλοσύνη και η αίσθηση είναι η πληρότητα. Η αίσθηση κενού χάνεται διότι το έχει γεμίσει με τον ίδιο του τον Εαυτό, ο φόβος της μοναξιάς εξαφανίζεται επειδή έχει επανασυνδεθεί με τον παντοτινό "σύντροφό του". Τα δώρα είναι, να μην χρειάζεται να ψάχνει εκεί έξω ταλαιπωρώντας και ματαιώνοντας τις σχέσεις γύρω του για όλα αυτά που είναι δική του ευθύνη να εκπληρώσει στον εαυτό του. Μόνο μέσα από αυτή τη διαδρομή θα μπορέσει να δημιουργήσει πιο ισότιμες και όμορφες σχέσεις.

Πηγές: Kenneth Gergen, "Κορεσμένος Εαυτός"

Χ. Κατάκη, "Οι Τρεις ταυτότητες της Ελληνικής Οικογένειας"